သို့သော် မိုးစက်မိုးပေါက်များကြောင့် မြင်ကွင်းတစ်ခုလုံးကတော့ ပြောင်းလဲသွားခဲ့သည်။
သစ်တောထဲရှိ သစ်ရွက်တိုင်း၊ သစ်ပင်တိုင်း ကျောက်စိမ်းရောင် စိမ်းလဲ့နေကြသလို လူသေများထံမှ သွေးများလည်း ဆေးကြောပြီးသားဖြစ်နေသည်။ သေလောက်သော ဒဏ်ရာများကိုပင် အစအနရှာမရအောင် ဆေးကြောသွားခဲ့ခြင်းလည်းဖြစ်သည်။
သို့သော် တစ်ဒါဇင်ကျော်ရှိခဲ့သော မြင်းစီးသမားများသည် တစ်ယောက်မကျန် အသက်ရှင်လျက် မရှိတော့ပါ။
ထိုလူသေများကို သူတို့တွေ့ချိန်တွင် စိခုန်းကျိုင်ရှင်းသည် ထွက်ခွာပျောက်ကွယ်သွားခဲ့ပြီးဖြစ်၏။
“ဒီလူသေတွေကို ထားသွားခဲ့တာ ကျမတို့ကို ရှင်းခိုင်းချင်လို့များလား...” ရှန်းကွမ်းတန့်ဖုန်းက ခါးသီးစွာ ရေရွတ်လိုက်၏။
