(၄) အနီရောင်ဖိနပ်ကလေးတစ်ရံ

အမှောင်ထုက ပိုမိုသိပ်သည်းလာခဲ့၏။ တရားဆောင်ထဲတွင် မီးမထွန်းညှိရသေးပေ။ တောင်စွယ်တွင် ကွယ်ဝင်တော့မည့် ညနေစောင်းနေရောင်ခြည်များက တရားဆောင်၏အနောက်ဘက်တွင် ရှိနေသော စင်္ကြန်လမ်းတစ်လျှောက်သို့ ထိုးကျနေသည်မှာ ဧည့်သည်အဆောင်ငယ်လေးသို့ ရောက်သည်ထိပင်။ သစ်သားနံရံအိုများကို နေရောင်ခြည် ထိုးကျနေသည်မှာလည်း ၎င်းသစ်သားနံရံအိုများသည် လွန်ခဲ့သည့်နှစ်ပေါင်းများစွာ၊ စဆောက်ခဲ့စဉ်တုန်းကအတိုင်း အသစ်ကဲ့သို့ ထင်ယောင်ထင်မှားဖြစ်စေ၏။ ၇ လပိုင်း၏ ညချမ်းချိန်ခါတွင် တိုက်ခတ်လာသည့် လေနုအေးလေးထဲ၌ လူတို့၏ စိတ်နှလုံးကို ကြည်လင်ချမ်းမြေ့စေသော၊ ဝေးကွာလှသော တောင်တန်းများဆီမှ သစ်တောရနံ့လေးများကို သယ်ဆောင်လာနေ၏။ ကျန်းချင်းရှာသည် ဖြည်းဖြည်းလေး လျှောက်လှမ်းနေပြီး လုရှောင်ဖုန်းသည်လည်း ဖြည်းဖြည်းလေး လိုက်ပါလာနေ၏။ ကျန်းချင်းရှာက စကားတစ်ခွန်းမှ မပြောခဲ့သလို လုရှောင်ဖုန်းသည်လည်း ပါးစပ်လုံးဝမဟခဲ့။ သူသည် ဤနေရာတွင် အလိုမရှိသော ဧည့်သည်တစ်ယောက် ဖြစ်နေမှန်း သူ့ကိုယ်သူ သိထားပုံရသည်။

(၃) ကတုံးပေါ် ထိပ်ကွက်

(မြန်မာကျူးပစ်ဖိုရမ်မှ ကို badinf ဘာသာပြန်ဆိုထားခြင်းဖြစ်ပါတယ်။ ဒီဘလော့ဂ်မှာ အသုံးပြုခွင့်ပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးအထူးတင်ရှိပါကြောင်း...)

“မင်း ဘယ်လိုမှ မတတ်နိုင်လောက်ပါဘူးကွာ”

လုရှောင်ဖုန်းသည် သက်ပြင်းချလိုက်ရင်း ပြောလိုက်သည်။ ထို့နောက် ပြုံးလိုက်ပြီး ဆက်ပြောလိုက်ပြန်သည်။

“ဒါပေမယ့် ငါကလည်း အရမ်းကို သဘောကောင်းလွန်းတဲ့ကောင် ဖြစ်နေတယ်”

ညရောက်ပြီ။ သို့သော် ညက မနက်သေးချေ။ စိခုန်းကျိုင်ရှင်း မူးပြီးလဲမသွားခဲ့ပါ။ ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ဖြင့်ပင် ပြန်သွားခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။ လုရှောင်ဖုန်းသည်လည်း အဆိပ်အခပ် မခံခဲ့ရပါ။ စိခုန်းကျိုင်ရှင်းသည် အရက်ထဲတွင် အဆိပ်ခပ်သော လူစားမျိုး မဟုတ်ပေ။ ထို့အပြင် သူ အရက်ထဲတွင် အဆိပ်ခပ်ခဲ့လျှင်လည်း၊ လုရှောင်ဖုန်းက သောက်မည်မဟုတ်။

(၂) အပ်တမန်တော်ဆီသို့ အလည်တစ်ခေါက်

(မြန်မာကျူးပစ်ဖိုရမ်မှ ကို badinf ဘာသာပြန်ဆိုထားခြင်းဖြစ်ပါတယ်။ ဒီဘလော့ဂ်မှာ အသုံးပြုခွင့်ပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးအထူးတင်ရှိပါကြောင်း...)

တောင်စောင်း။ နေဝင်ရီတရော ညနေစောင်းအချိန်၏ အလင်းရောင်အောက်တွင် စိမ်းစိုသော တောင်းစောင်းတစ်ခုလုံးသည်၊ အိပ်မက်ဆန်ဆန် ခရမ်းရောင်သမ်းနေလေသည်။ အပြိုင်အဆိုင် ဖူးပွင့်နေကြသော ပန်းအမျိုးပေါင်းစုံက တောင်စောင်းတစ်ခုလုံးကို ဖုံးလွှမ်းထားသည်။ ကျစ်ဆံမြီးနှင့် မိန်းကလေးငယ် နှစ်ယောက်က တောင်စောင်းတစ်လျှောက်တွင် ပန်းခူးနေကြသည်။ သူတို့၏ နှုတ်ဖျားဆီမှ ကျေးလက်တေးသီချင်းများက နွဲ့နှောင်းချိုသာစွာ ထွက်ပေါ်လာနေကြသည်။

သူတို့၏ တေးသံသာများက နွေးဦးလေပြေထက်ပင် ပျော့ပျောင်းညင်သာလှသလို၊ သူတို့ကိုယ်တိုင်ကလည်း ပန်းပွင့်ကလေးများထက်ပင် ချောမောလှပကြပေသည်။

(၁) ဂြိုလ်မွှေသော ပန်းထိုးရာဇာ

(မြန်မာကျူးပစ်ဖိုရမ်မှ ကို badinf ဘာသာပြန်ဆိုထားခြင်းဖြစ်ပါတယ်။ ဒီဘလော့ဂ်မှာ အသုံးပြုခွင့်ပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးအထူးတင်ရှိပါကြောင်း...)

ပြင်းလွန်းလှသည့် အပူရှိန်။ နေပူရှိန်သည် ဓားသွားများကို သယ်ဆောင်လာသည့် အလား၊ အဝါရောင်ဖုန်ထူထူ လမ်းလေးအပေါ် မညှာမတာ စူးရှစွာ ထိုးနှက်နေသည်။ ချန်းမန်တျန့်၏ မျက်နှာပေါ်မှ အမာရွတ်သည်ပင် အပူရှိန်ကြောင့် အနီရောင်သန်းနေလေပြီ။

အတိအကျ ပြောရမည် ဆိုရင်တော့၊ အမာရွတ်မှာ ၃ ခု ဖြစ်သည်။ ထို့အမာရွတ်များ အပြင် သူရရှိခဲ့သော အတွင်းဒဏ်ရာ ၇ ခု ၈ ခု ခန့်ကြောင့်လည်း၊ ယနေ့အခါ နာမည်တစ်လုံးနှင့် လူရိုသေရှင်ရိုသေ ဖြစ်နေခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ရာသီဥတု စိုထိုင်းထိုင်း ဖြစ်လာလျှင်၊ သို့မဟုတ် မိုးရွာလာလျှင်၊ သူ့အတွင်းဒဏ်ရာများက ဒုက္ခစပေးလေပြီ။ သူ့အရိုးအဆစ်များကို တစစ်စစ်ဖြင့် ကိုက်ခဲလာစေသည်။ သို့သော် ထိုဝေဒနာကပင် သူနုပျိုစဉ်အခါက ဆင်နွဲခဲ့သော ပြင်းထန်လှသည့် တိုက်ပွဲများကို ပြန်လည် အမှတ်ရစေပြီး၊ မဖော်ပြနိုင်လောက်သော စိတ်ကျေနပ်မှုကို ပေးလေသည်။

(၁၅) ပန်းပွင့်ပျံများနှင့်ကောင်းကင်ယံ

ဓားသွားထိပ်မှ သွေးတစက်စက် ကျဆင်းနေသည်။ ဟွာမင်းထျန်သည် မားခုန်းချွင်ကို မျက်နှာချင်းဆိုင် ရင်ဆိုင်လိုက်၏။

မားခုန်းချွင်က သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေပြီး ဖြည်းညင်းစွာ မေးမြန်းလိုက်၏။ “မင်းသူ့ကို သတ်ခဲ့ပြီ။”

ဟွာမင်းထျန်-“ခေါင်းဆောင်ကြီးကို သူ သစ္စာဖောက်ခဲ့လို့ပဲ။”

မားခုန်းချွင်-“ဒီအချက်ကို မင်းလည်း နားလည်တယ်ပေါ့။”

ဟွာမင်းထျန်-“ကျုပ် ဘာမှနားမလည်ဘူး။ တစ်ခုပဲသိတယ်.. ခေါင်းဆောင်ကြီးကို သစ္စာဖောက်တဲ့သူမှန်သမျှ သေရမယ်။”

မားခုန်းချွင်-“သူ ကျုပ်ကို ဘယ်လိုသစ္စာဖောက်ခဲ့လဲဆိုတာ မင်းသိလား။”

ဟွာမင်းထျန်-“မသိချင်တော့ပါဘူး။”

(၁၄) ဘာမထီမြင်းတစ်ကောင်၏ ရှည်လျားသောဟီသံ

မားခုန်းချွင် သူ့နေရာတွင် ဖြည်းဖြည်းလေး ထိုင်ချလိုက်သည်။ သူ့ရှေ့တွင်ရှိနေသည့် စားပွဲရှည်ကြီးသည် ငွေကုန်ကြေးကျများစွာ ဖောက်လုပ်ထားရသည့် လမ်းတစ်လမ်းနှင့် တူနေသေးတော့၏။ ရွှံ့ထဲဗွက်ထဲ၊ သွေးအိုင်များထဲမှ ကုန်းရုန်းပြီး ကြိုးစားခဲ့မှုများကြောင့် သူထိုင်နေသည့် ဤနေရာတွင် ထိုင်နိုင်နေသည်မဟုတ်ပါလား။ သူ၏ ဖြတ်သန်းလာခဲ့ရသော ဘဝလမ်းက ရှည်လျားကြမ်းတမ်းလွန်းလှပါသည်။

သို့သော် ထိုလမ်းသည် မည်သည့်နေရာသို့ ဦးတည်သွားနေပါသနည်း။...

ထိုလမ်း၏ဦးတည်ရာအရပ်သည် ရွှံ့ဗွက်ထဲ၊ သွေးအိုင်ထဲသို့ပင် ပြန်လည်ဦးတည်နေခြင်းပင်လော...။

(၁၃) တတိယရှင်းသခင်မ၏လျှို့ဝှက်ချက်

ထိုအခန်းထဲတွင် မည်းမှောင်နေလေသည်။

တတိယရှင်းသခင်မသည် ဝတ်ရုံရှည်ပွပွကြီးတစ်ခုကို ဝတ်ဆင်ထား၏။ ကြည့်ရသည်မှာ လောလောဆယ်လေး၌ပင် မျက်နှာကို ဆေးကြောသုတ်သင်ပြီးသွားခဲ့ပုံရသည်။ သူမ၏ သွင်ပြင်အနေအထားက သွေးဆုတ်ဖြူရော်နေပြီး စိတ်ဖိစီးနှိပ်စက်ခံထားရပုံပေါက်နေသည်။ သူမ၏လက်ထဲတွင်ရှိနေသည့် ပုဝါစလေး၌မူ သွေးစသွေးနများ ပေကျံနေလေသည်။

“ရှင်... ရှင်... နေကောင်းပါတယ်နော်...” မားဖန်းလင်က မေးမြန်းလိုက်သည်။

တတိယရှင်းသခင်မသည် ထိုမေးခွန်းကို ပြန်လည်ဖြေကြားခဲ့ခြင်းမရှိဘဲ မားဖန်းလင်ကိုပင် ပြန်လည်မေးခွန်းထုတ်လိုက်သေး၏။ “ကျုပ်ဒီကနေ ထွက်သွားခဲ့တာ ညည်းသိနေတယ်ပေါ့။”