နေ့လည်နေမွန်းတည့်ချိန်သို့ ရောက်နေသော်လည်း ကောင်းကင်တစ်ခုလုံး မဲမှောင်နေကာ ညနေ နေဝင်ချိန်ကဲ့သို့ဖြစ်နေလေသည်။
အားဖေမှာ အေးအေးဆေးဆေးပင် လမ်းလျှောက်နေ၏။ ထယ်ကျွမ်ကျား သူ့ကိုစတွေ့တုန်းကအတိုင်းပင်၊ အဖော်မဲ့စွာ အထီးကျန်ဆန်စွာပင် လမ်းလျှောက်နေ၏။
ယခုတော့ ထယ်ကျွမ်ကျားသိလိုက်ပေပြီ။ အန္တရာယ်ကြုံလာပြီဟေ့ဆိုသည်နှင့် ဤလူငယ်လေးသည် လွန်စွာမှပင် ဖြတ်လတ်နိုးကြားသူတစ်ယောက် ဖြစ်လာလေသည်။ ဘေးချင်းကပ်လျက် လမ်းလျှောက်လာရင်းမှ ထယ်ကျွမ်ကျားထံတွင် ပြောစရာစကားများအပြည့်ရှိနေ၏၊ သို့သော် ဘယ်ကစ၍ ပြောရမှန်း မသိအောင်လည်း ဖြစ်နေရ၏။ လီဆွန်းဟွာမှာ စကားနည်းသူတစ်ယောက် ဖြစ်၏။ လီဆွန်းဟွာနှင့်အတူ နှစ်ပေါင်းများစွာ နေထိုင်လာခဲ့ပြီးသည့်နောက် စကားလုံးများစွာကို ငြိမ်သက်စွာနေခြင်းဖြင့် သူဖော်ထုတ်တတ်လာ၏။ သူ စကားတစ်ခွန်းပဲ ပြောလိုက်လေသည်။ “ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။”
ချက်ချင်းပင် သူနားလည်လိုက်သည်မှာ ဤစကားအား ပြောစရာပင်မလိုချေ။ အားဖေနှင့် လီဆွန်းဟွာတို့မှာ စရိုက်အတူတူပင်ဖြစ်ကြ၏။ ထိုသူများ၏ရှေ့တွင် ကျေးဇူးတင်ကြောင်း ဘယ်တော့မှ ပြောရန်မလိုအပ်ချေ။
ထိုနေရာ၌ တဲအိမ်လေးတစ်လုံးအား တွေ့လိုက်ကြရ၏။ အားဖေမှာ ထိုရှေ့မှဖြတ်လျှောက်သွားလိုက်ပြီး- “ခင်ဗျားဘာဖြစ်လို့ သူတို့ကိုအမှန်အတိုင်း မပြောပြလိုက်တာလဲ။”
အားဖေမှာ အေးအေးဆေးဆေးပင် လမ်းလျှောက်နေ၏။ ထယ်ကျွမ်ကျား သူ့ကိုစတွေ့တုန်းကအတိုင်းပင်၊ အဖော်မဲ့စွာ အထီးကျန်ဆန်စွာပင် လမ်းလျှောက်နေ၏။
ယခုတော့ ထယ်ကျွမ်ကျားသိလိုက်ပေပြီ။ အန္တရာယ်ကြုံလာပြီဟေ့ဆိုသည်နှင့် ဤလူငယ်လေးသည် လွန်စွာမှပင် ဖြတ်လတ်နိုးကြားသူတစ်ယောက် ဖြစ်လာလေသည်။ ဘေးချင်းကပ်လျက် လမ်းလျှောက်လာရင်းမှ ထယ်ကျွမ်ကျားထံတွင် ပြောစရာစကားများအပြည့်ရှိနေ၏၊ သို့သော် ဘယ်ကစ၍ ပြောရမှန်း မသိအောင်လည်း ဖြစ်နေရ၏။ လီဆွန်းဟွာမှာ စကားနည်းသူတစ်ယောက် ဖြစ်၏။ လီဆွန်းဟွာနှင့်အတူ နှစ်ပေါင်းများစွာ နေထိုင်လာခဲ့ပြီးသည့်နောက် စကားလုံးများစွာကို ငြိမ်သက်စွာနေခြင်းဖြင့် သူဖော်ထုတ်တတ်လာ၏။ သူ စကားတစ်ခွန်းပဲ ပြောလိုက်လေသည်။ “ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။”
ချက်ချင်းပင် သူနားလည်လိုက်သည်မှာ ဤစကားအား ပြောစရာပင်မလိုချေ။ အားဖေနှင့် လီဆွန်းဟွာတို့မှာ စရိုက်အတူတူပင်ဖြစ်ကြ၏။ ထိုသူများ၏ရှေ့တွင် ကျေးဇူးတင်ကြောင်း ဘယ်တော့မှ ပြောရန်မလိုအပ်ချေ။
ထိုနေရာ၌ တဲအိမ်လေးတစ်လုံးအား တွေ့လိုက်ကြရ၏။ အားဖေမှာ ထိုရှေ့မှဖြတ်လျှောက်သွားလိုက်ပြီး- “ခင်ဗျားဘာဖြစ်လို့ သူတို့ကိုအမှန်အတိုင်း မပြောပြလိုက်တာလဲ။”
