(၁၂) ထိပ်သီးလက်နက်ပုန်းသိုင်းသမားများ

ကွက်လပ်ပြင်ငယ်လေးသည် တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေသော်လည်း အနောက်ဘက်အဆောင်ငယ်လေးတစ်ခုတွင်းမှ အလင်းရောင်ထွက်ပေါ်လာခဲ့၏။

ရှောင်ပိုင်လိများ သူ့အဆောင်ပြန်ပြီး အိပ်မောကျနေပြီလား။ သူ့အခန်းထဲတွင် သူဘာကိုများ လုပ်ဆောင်နေပါသနည်း။ ဒိုးဇက်အစုံလိုက်များ အခန်းထဲတွင် ထားထားသေးလား။ သို့တည်းမဟုတ် တိတ်တိတ်ပုန်း မိန်းမတစ်ယောက်များ ရှိနေနိုင်သည်လား။...

ထိုသူသည် အလွန်လျှို့ဝှက်သိုသိပ်တတ်ပြီး ဖူးဆန်းအံ့ဖွယ်ကောင်းသူတစ်ယောက်ဖြစ်နေကြောင်း ရဲ့ခိုင်ခံစားနေရ၏။

(၁၁) တီးတိုးသန်းခေါင်ယံ

ကွက်လပ်ပြင်လေးတွင် ဒါဇင်ပေါင်းများစွာသော ဝါးပင်စိမ်းရုံများ ရှိနေကြသည်။ မျက်ခုံးပါးပါးလေးများနှင့် မျက်နှာချေများ လိမ်းကျံထားခြင်းမရှိသည့် ချောမောလှပသော မိန်းမပျိုလေးတစ်ယောက်သည် ပြတင်းပေါက်တွင် မေ့စေ့လက်ထောက်ပြီး သူ့ကို ငေးငေးစိုက်စိုက်ကလေး စိုက်ကြည့်နေ၏။

သူမကို အလွန်လှပချောမောသော မိန်းမပျိုလေးတစ်ယောက်ဟု ပြောဆိုရန် ခက်ခဲလှသော်လည်း မျက်လုံးများက အရည်ရွှမ်းလဲ့နေကြပြီး စကားပြောဆိုနေကြသည်။ နှုတ်ခမ်းပါးပါးလေးများက ထက်မြက်ပြီးဆွဲဆောင်နိုင်သည့် စကားလုံးများ ပြောဆိုနိုင်ကြ၏။ ထိုနေရာ၌ အေးအေးငြိမ်ငြိမ်ကလေး ထိုင်နေသော်လည်း သူမထံမှ ထုတ်လွှတ်နေသည့် ဆွဲဆောင်မှုပြင်းအားများကို ငြင်းဆန်နိုင်မည်မထင်ပါ။ တွေ့ဖူးသမျှ မိန်းမပျိုလေးများနှင့် ယှဉ်ကြည့်လျှင် သူမသည် ပြိုင်ဘက်ကင်း ဆွဲဆောင်မှုအားကောင်းသူတစ်ယောက်ဖြစ်ကြောင်း ငြင်းချက်ထုတ်ရန်မရှိ။

(၁၀) သက်သေကိုနှုတ်ပိတ်ခြင်း

ထိုအသံရှင်၏ စကားသံက ဖူဟောင်ရွှယ်၏ နားထဲတွင် ဓားသွားတစ်လက်လို ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်လာခဲ့တော့သည်။

လူတစ်ယောက် ထွက်ပေါ်လာ၏။ ရဲ့ခိုင် ဖြစ်နေလေသည်။

ရဲ့ခိုင်သည် ကြယ်ရောင်များအောက် အလင်းရောင်မရှိသည့် အမှောင်ထုထဲတွင် မတ်တတ်ရပ်နေသည်။ သူ့ပုံစံသည် ရုပ်တုတစ်ခုလိုဖြစ်နေပြီး ရေခဲလို အေးစက်သော ရုပ်တုတစ်ခုလည်းဖြစ်နေသည်။

(၉) ​ကျောက်တောင်ကြီးလိုခိုင်ခံ့သော...

ပုစွန်ဆီရောင်သမ်းချိန်...

ညနေ နေဝင်ချိန်လေး၏ နွေးထွေးသော နေရောင်ခြည်တန်းများက ဖူဟောင်ရွှယ်၏ ပေါင်များပေါ်သို့ ထိုးကျနေပြီး လွန်ခဲ့သည့် နှစ်ညက သူ့ကို ထိတွေ့ကိုင်တွယ် ပွတ်သပ်ခဲ့ပေးသည့် နူးနူးညံ့ညံ့ ပျော့ပျော့ပြောင်းပြောင်း လက်ချောင်းသွယ်လေးများကို သတိရနေစေ၏။

သူသည် အိပ်ယာပေါ်တွင် လှဲအိပ်နေပြီး ဖိနပ်ချွတ်ရမည်ကိုပင် ပင်ပမ်းနေသည်။

သူ့အတွေးများထဲတွင်တော့ ထိုအမျိုးသမီး၏ လက်ချောင်းကလေးများ... ထိတွေ့ပွတ်သပ်မိချိန်တွင် ခံစားရသည့် ပိုးသားလို နူးညံ့လှသည့် အရေပြား... ဆွဲမက်ဖွယ်ကောင်းအောင် မြူဆွယ်တတ်သော၊ လှုပ်ရမ်းနေတတ်သည့် ခြေထောက်ကလေးများ...

(၈) နွေဦးလေပြေလေး၏နွေးထွေးမှု

လမ်းကျဉ်းကျဉ်းရှည်ရှည်လေး၏ အဆုံးတစ်ဘက်မှ လူတစ်ယောက် ဖြည်းညင်းစွာ လျှောက်လှမ်းလာ၏။ ခြေလှမ်းတိုင်းလိုလို ခက်ခဲပင်ပမ်းကြီးစွာ လျှောက်လှမ်းလာနေရ၏။ ထိုသူသည် ဖူဟောင်ရွှယ် ဖြစ်နေလေသည်။

သူ့လက်ထဲတွင် ထိုဓားမော့ကို တင်းကြပ်စွာ ဆုပ်ကိုင်ထားဆဲရှိနေ၏။ ပြီးနောက် သူတို့ဆီသို့ ခြေလှမ်းများ တရွတ်တိုက်ဆွဲကာ လျှောက်လာနေသည်။ သူ၏လမ်းလျှောက်နှုန်းကို မည်သည့်အရာကမျှ အနှောက်အယှက်မပေးနိုင်ပါ။

သူတစ်ယောက်တည်းဖြစ်၏။ လိုလိုရှန်းနှင့် မုယုံမင်းကျုတို့ကို အရိပ်အယောင်မျှပင် မတွေ့ရ။

နိဂုံး

ကျောက်လှေကားထိပ်ရှိ တံခါးမကြီးပွင့်သွားခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ ကျုတင်းက ဖွင့်ပေးလိုက်ခြင်းဖြစ်၏။ ဤကဲ့သို့သော တံခါးတစ်ချပ်ကို တီထွင်နိုင်သူ ရှိခဲ့ပါက ဖွင့်ပေးနိုင်မည့်လူလည်း ရှိနေရပေမည်။

ဤကမ္ဘာကြီးထဲတွင် ထိုသို့သောအရာများ များစွာရှိနေသည်မဟုတ်ပါလား။ မည်သည့်လှံတံမျှ မထိုးဖောက်နိုင်သည့် ဒိုင်းတစ်လက်ကို တီထွင်နိုင်ခဲ့သည်ဆိုပါက အခြားတစ်ယောက်သည် ထိုဒိုင်းကို ထိုးဖောက်နိုင်မည့် လှံတံတစ်လက်ကို တီထွင်လိမ့်မည်ဖြစ်သည်။ “အကြွင်းမဲ့” ဆိုသောအရာများ လောကကြီးတွင် မရှိနေနိုင်ပါ။

လုရှောင်ဖုန်း လှေကားများမှ တက်သွားခဲ့ပြီး ဟိုရှူးကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ သံကွန်ခြာကြီးသည် ထောင်နန်းတစ်ခုလိုလည်း သူ ခံစားသွားမိခဲ့၏။

(၁၁) လူတကာ့လူဇော် [part2]

ထိုနေရာတွင် မီတာဝက်ခန့်ကျယ်ပြီး ၁ မီတာခန့် နက်သောကျွင်းကြီးတစ်ခု တူးခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။ လုရှောင်ဖုန်း၏ တစ်ကိုယ်လုံး ချွေးများရွှဲစိုနေရ၏။

ရှန်းကွမ်းရှူးအော်က ကျွင်းပေါ်၌ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေပြီး လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် မေးထောက်ထားကာ လုရှောင်ဖုန်းအား ခပ်မြန်မြန်တူးရန် အဆက်မပြတ် ဆော်ဩနေသည်။

“ဘာလို့ရပ်နေတာလဲ... ဆက်တူးပါလား။ တူးစမ်းပါ... ရှင့်ကိုကြည့်ရတာ သန်သန်မာမာကြီးနဲ့ ဘာမှကိုအသုံးမကျဘူး။”

လုရှောင်ဖုန်း ချွေးများကို အင်္ကျီလက်စဖြင့် သုတ်သင်လိုက်၏။

(၁၁) လူတကာ့လူဇော် [part1]

(မြန်မာကျူးပစ်ဖိုရမ်မှ ကို badinf ဘာသာပြန်ဆိုထားခြင်းဖြစ်ပါတယ်။ ဒီဘလော့ဂ်မှာ အသုံးပြုခွင့်ပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးအထူးတင်ရှိပါကြောင်း...)

လေထုထဲတွင် မွှေးကြိုင်းပြင်းရှသော အရက်၏ရနံ့များ သင်းပျံ့နေသည်။ အနီရောင်ရွှံ့စေးမီးဖိုလေးထဲမှ မီးတောက်များသည်၊ များများစားစား မဟုတ်လှသော်လည်း၊ လှိုင်ဂူလေးအတွင်းမှ ခါးသီးလှသော အအေးဒဏ်ကို၊ ခံသာရုံ အနွေးဒဏ်တော့ ပေးသည်။

“ကိုင်း ... နောက်ဆုံးတော့ ကျွန်တော် နေရာမှန်ကိုရောက်တော့တာပဲ”

လုရှောင်ဖုန်း သက်ပြင်းချရင်း ပြောလိုက်သည်။

“အချိန်ကလည်း အချိန်ကောင်းပဲ ”

ဟိုရှုးကလည်း သက်ပြင်းချရင်း ပြန်ပြောလိုက်သည်။

“ငါတော့ နားမလည်နိုင်အောင်ကိုပဲ ... ငါအရက်ကောင်းကောင်း သောက်ရဖို့ရှိတိုင်း ... ဒီကောင် ဘယ်လိုကနေဘယ်လို ပေါ်ပေါ်လာတယ် မသိဘူး”

(၁၀) ကောင်းကင်ဘုံ၏အမျက်၊ ကြေမွသွားခဲ့သော ဝိညာဉ်များ

နူးညံ့သော မြက်များက မြူနှင်းစက်များဖြင့် စိုစွတ်နေပြီး ညဉ့်သည်လည်း တဖြည်းဖြည်း နက်လာခဲ့တော့၏။

ပန်းခြံထဲမှ ဟိုထျန်ချင်း ထွက်လာခဲ့သည်။ အဆောင်တွင်းမှ မီးရောင်များက သူ၏ ဖြူဖတ်ဖြူရော်ဖြစ်နေသော၊ ညှိုးနွမ်းနေသော မျက်နှာပြင်ပေါ်သို့ လင်းလက်နေ၏။ သူ့ကိုကြည့်ရသည်မှာ လွန်စွာပင်ပမ်းနေ၏။ အထီးကျန်ဆန်ပြီး ပင်ပမ်းနေသော ပင်ပမ်းမှုမျိုးလည်းဖြစ်သည်။

ကြာပန်းများဖူးပွင့်နေသော ရေကန်ထဲမှ ရေများက မှန်တစ်ချပ်လို ကြည်လဲ့နေ၏။ လရိပ်နှင့် ကြယ်များက ရေပြင်ထက်တွင် ရောင်ပြန်ဟတ်နေသည်။ သူသည် လက်နှစ်ဘက်ကိုနောက်ပစ်ပြီး တံတားငယ်လေးထိပ်တွင် တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်စွာ မတ်တတ်ရပ်နေ၏။ လေတိုက်ခတ်လာသောအခါ သစ်ရွက်ကြွေများက လေနှင့်အတူ မြေပြင်ပေါ်သို့ ပြုတ်ကျလာခဲ့ကြသည်။

(၉) ထူးဆန်းလွန်းသော လူသေမှု

မြင်းလှည်းသည် သိပ်မကြီးသော်လည်း လူ ၄ ယောက်ကို ကောင်းစွာသယ်ဆောင်သွားနိုင်၏။ မြင်းလှည်းဆွဲလာသော မြင်းများမှာလည်း ကောင်းမွန်စွာ လေ့ကျင့်ထားပေးသော မြင်းများဖြစ်ကြ၏။ ရွှံ့ဗွက်ထဲတွင် သွားနေသော်လည်း တည်ငြိမ်စွာ ရွေ့လျားနေ၏။ မားရှုကျန်းနှင့် ရှိရှုးယွင်တို့က တစ်ဘက်တွင်ထိုင်နေကြပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင် စွန်းရှုးချင်နှင့် ရီရှုကျူတို့ ထိုင်နေကြသည်။

မြင်းလှည်းဖြင့် ခရီးထွက်လာခဲ့သည်မှာ အချိန်အတော်ကြာသွားခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ လူတိုင်းက သူမကို အကဲခတ်ကြည့်နေကြကြောင်း ရှိရှုးယွင် သတိထားမိလာသည်။ နှုတ်ခမ်းစူထားပြီး ကျန်လူများကို ဘုကြည့်ပြန်ကြည့်နေရုံမှတပါး သူမဘာမှမတတ်နိုင်ပါ။

“ရှင်တို့ ဘာဖြစ်လို့ကြည့်နေကြတာလဲ။ ကျမ မျက်နှာမှာ ပန်းပွင့်တွေများ ပေါက်လာလို့လား။”